ഇന്ദു പറഞ്ഞു തന്ന പാഠം

ഒരു ഉച്ചയിടവേളയിൽ ഊണു കഴിഞ്ഞ് സ്റ്റൂളിൽ കാലും കയറ്റിവെച്ച് ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിലെ എന്റെ കസേരയിൽ ഒന്നു മയങ്ങുകയായിരുന്നു.
‘സാാാാാാർ’
കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ മുമ്പിൽ ഇന്ദു. എന്റെ വിദ്യാർഥിനി. കോഴ്സ് കഴിഞ്ഞു പോയതാണ്. പോയപ്പോൾ അഞ്ചാറു പേപ്പറുകൾ ബാക്കിയിട്ടിട്ടാണ് പോയത്. (ഉഴപ്പിയിട്ടൊന്നുമല്ല, കാക്കതൊള്ളായിരത്തിപതിനൊന്നാണ് എൻട്രൻസ് റാങ്ക്, ദളിത് സംവരണം.) സപ്ലികൾ എഴുതാനുള്ള എഴുന്നള്ളത്താണ്.
‘സാറേ, ശല്യായോ?’
‘ഏഏയ്….എന്താ ഇന്ദൂനു വേണ്ടേ’ ജീവിക്കുന്നത് തന്നെ നിനക്കൊക്കെ വേണ്ടിയല്ലേ എന്ന മട്ടിൽ ഞാൻ. പോയ മയക്കം ഏതായാലും തിരിച്ചു വരില്ല.
‘ എനിക്ക് കൺട്രോളിൽ കൊറച്ചു ഡവുട്ട്ണ്ട്’
കൺട്രോൾ സിസ്റ്റംസ് എടുത്തിരുന്ന സഹപ്രവർത്തകൻ കുറച്ചു നാൾ അസുഖം മൂലം അവധിയിലായിരുന്നതിനാൽ അവരുടെ ബാച്ചിനു എന്റെ മുട്ടുശാന്തിയായിരുന്നു.
‘ ആ, കാണിക്ക്’
തികഞ്ഞ അലക്ഷ്യ ഭാവത്തിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഇന്ദുവല്ലേ, വല്ല ചെറുകിട സംശയവുമായിരിക്കും, ഇപ്പോൾ തീർത്തുകൊടുത്തേക്കാം എന്നമട്ടിൽ.
‘ അത് സാർ..’ ഒരു നീളൻ ബുക്ക് തുറന്നുവെച്ച് അവൾ പറയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് എന്റെ മയക്കം പൂർണ്ണമായും ആവിയായിപ്പോയത്. ഒരു ബുക്കു നിറയെ നാഗ്രത്ത് ആന്റ് ഗോപാലിലേയും, ഒഗാതയിലേയും, കൂവിലേയും (കൺട്രോൾ സിസ്റ്റത്തിന്റെ ആചാര്യന്മാർ) എക്സർസൈസ് പ്രോബ്ലങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി ചെയ്തിട്ടിരിക്കുന്നു. കുറച്ചു സങ്കീർണ്ണമായ, സാധാരണ കുട്ടികൾ എത്തിനോക്കുകപോലും ചെയ്യാത്ത പ്രോബ്ലങ്ങൾ പാതി നിർത്തിയിരിക്കുന്നു. അതാണവൾ എന്നോട്…
ഞാൻ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റ് മുഖം കഴുകി. ഓഫ് ഹാന്റായി അതൊക്കെ അവളുടെ മുമ്പിൽ attempt ചെയ്ത് നോക്കാനുള്ള ധൈര്യമില്ല. കൺട്രോൾ സിസ്റ്റംസിന്റെ ആശയങ്ങളുടെ മനോഹാരിത, ജീവിതയാഥാർത്ഥ്യങ്ങളുമായുള്ള അതിന്റെ അമ്പരപ്പിക്കുന്ന സമാനതകൾ -എല്ലാം എക്കാലത്തും എന്നെ ആകർഷിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ജന്മനാ മടിയനായ ഞാൻ കീറാമുട്ടിക്കണക്കൊന്നും ചെയ്തു നോക്കാൻ മിനക്കെടാറില്ല (പരീക്ഷക്കു സാധാരണ വരാറുമില്ല!). ഭഗവാനേ, ഇതൊരു വല്ലാത്ത പരൂക്ഷ തന്നെ! മാഷ്ന്മാരുടെ അടവു ഞാൻ എടുത്തു.
‘ ഞാൻ ഒന്നു നോക്കട്ടെ, ഇന്ദു നാളെ വാ’
അന്ന് രാത്രി പാതിരായെണ്ണയെരിച്ച് ഞാൻ അതെല്ലാം ചെയ്തു തീർത്തു. (ഒന്നു രണ്ടെണ്ണം കിട്ടിയില്ല, അതിന് എനിക്കു ഒരു രാത്രി പോരാ).
രാവിലെ ഇന്ദു റെഡി. ഒരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞുകൊടുത്തു വിട്ടു. നന്ദി പറഞ്ഞ് അവൾ പോയി. പിന്നീട് റിസൾട്ട് വന്നപ്പോൾ ആദ്യചാൻസിലെ ടോപ്പ് മാർക്കിനപ്പുറമായിരുന്നു ഇന്ദുവിന്റെ മാർക്ക്. കോഴ്സ് പാസായി ഇന്ദു വിടചൊല്ലി പിരിഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ അവൾ പറയാതെ പറഞ്ഞു തന്ന പാഠമായിരുന്നു.
സത്യത്തിൽ ഇന്ദു മാത്രമൊന്നുമല്ലല്ലോ ഇതു പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുള്ളത്. മറ്റൊരു ദളിത് വിദ്യാർഥി. അഞ്ചാറു പേപ്പർ ബാക്കി വെച്ചു പുറത്തുപോയി. പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ അടുത്തൊരു കോളെജിൽ ‘ഗോസ്റ്റ്‘ ലെക്ച്ചററായി (പാസാവാതെങ്ങനാ എന്നല്ലേ, അതൊക്കെ സാധിക്കും) രാത്രി പത്തു മണിക്ക് പുസ്തകക്കെട്ടുമായി വരും. സാർ, നാളെ പഠിപ്പിക്കുവാൻ ഉള്ളതാണ് … അങ്ങിനെ പല രാത്രികൾ…. ഒടുവിൽ മൂന്നക്കത്തുകയിൽ ഒതുങ്ങുന്നതല്ല ജീവിതം എന്നായപ്പോൾ വാശിയോടെ പഠിച്ച് പേപ്പറുകൾ എഴുതിയെടുത്തു. ഗേറ്റ് എഴുതി, ഉയർന്ന സ്കോറോടെ പാസായി, ഐഐടിയിൽ പി.ജി. ചെയ്തു, ഇപ്പോൾ നല്ലൊരു ഉദ്യോഗത്തിൽ.
മറ്റൊരു വിദ്യാർഥി- മാനേജുമെന്റ് സീറ്റിലാണ് പ്രവേശനം തരപ്പെടുത്തിയത്. ഒന്നാം വർഷം തന്നെ പത്ത് പേപ്പറിൽ അഞ്ചിനും എട്ടു നിലയിൽ പൊട്ടി. നേരെ പോയി മലമ്പുഴക്ക്, ആത്മഹത്യ ചെയ്യാനൊന്നുമല്ല, സൌകര്യമായിട്ടൊന്നു ചിന്തിക്കാൻ. ഒന്നുകിൽ എടവാട് നിർത്തിപ്പോണം, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു മരണപിടുത്തം പിടിക്കണം. മൂപ്പര് (പാലക്കാട്ടുകാർക്ക് എല്ലാരും മൂപ്പരാണ്) രണ്ടാമതേത് തെരഞ്ഞെടുത്തു. കഥ ചുരുക്കിയാൽ, ക്ലാസിൽ നാലാമനായാണ് കോഴ്സ് തീർത്തത്. (യൂണിവേർസിറ്റിയിൽ വേറൊരു സ്ഥലത്തും മരുന്നിനു പോലും ഈ കോഴ്സ് ഇല്ലാത്തതിനാൽ, നാലാം റാങ്ക് ). ഇന്നയാൾ എന്റെ സഹപ്രവർത്തകൻ, എന്റെ മാഷാകാൻ യോഗ്യൻ.
അത്രയേ ഉള്ളൂ ഇതൊക്കെ എന്നു ഞാൻ എന്റെ കുട്ടികളോട് പറയാറുണ്ട്, ഏതു ശ്രീനാഥനും കഴിയുന്നത്. ജീവിതം പത്തി വിടർത്തി ഇപ്പോൾ കൊത്തുമെന്ന് കൺമുമ്പിൽ വന്നു നിന്നു പറയണം എന്നു മാത്രം.