സൗഭാഗ്യവാൻ

ഇരുളൊരു ചിമിഴു പിളർന്നിട്ടുയരെ,

തുറുമിഴി പൊട്ടിച്ചലറിവിളിച്ചൊരു

കൊച്ചു വെളിച്ചം, ഒരു നിലവിളിയായ്

വീണു പിടഞ്ഞു മരിക്കെ,

വ്യഥയൊരു കോണിൽ ചൊരിയെ,

ഞാനെൻ ലോലിതയൊത്ത്,

തിരയെണ്ണുന്ന തിരക്കിൽ

നാണം കെട്ടൊരു കൊച്ചു തമാശ പറഞ്ഞു ചിരിക്കും.

നിരത്തു വക്കിലെ നീളും ദുരിതം കുത്തിക്കയറും കണ്ണുകൾ

കറുത്ത റിബണാൽ കെട്ടും ഞാൻ

കടത്തിൽ വാങ്ങിയ മോടികളുലയാതോടിപ്പോകും.

നീണ്ടു വരുന്നൊരു ചുവന്ന പാട്ടിൻ വരികളടയ്ക്കാൻ

ചെവിയറിയാതെ പഞ്ഞികൾ വെച്ചു മറക്കും.

നൊമ്പരമോർമ്മകൾ കോച്ചിവലിച്ചു തരാതെയിരിക്കാൻ

തൊലിയിൽ കുഷ്ഠം വാരി നിറയ്ക്കും.

പ്രിയരേ, പലരും പലവുരു പലതായ് ചെയ്തത്

കൈയ്യറിയാതെ, മെയ്യറിയാതെ മനമറിയാതെ നടത്തും.

പിന്നെ,

വിജയശ്രീലാളിതനായി, ഗജകേസരി യോഗത്തോടെ

ഇത്തിരിയെൻ വട്ടത്തിൽ ഞാൻ ചുണ്ടറിയാതെ വിതുമ്പും

ഞാൻ, കണ്ണറിയാതെ നിറയ്ക്കും

ഒടുവിൽ,

ശൂന്യത, ശൂന്യത, ശൂന്യത മാത്രം!